Obrazy Głowackiego powstające w cyklach są niczym klatki animacji, które tym samym swoiście wpisują jego twórczość w założenia sztuki kinetycznej. Poszczególne płótna to fazy zaprojektowanego przez artystę ruchu, będącego synonimem procesu, zmiany. W sztuce kinetycznej i optycznej każdy artysta staje się reżyserem świata istniejącego na pograniczu tego, co widzialne, naoczne, a tego, co niewidzialne, wrażeniowe czy nawet konceptualne. W tych wypadkach malarstwo Głowackiego odbywa się nie tylko na płótnach, ale także – chciałoby się powiedzieć – między płótnami.

To malarstwo na wskroś przemyślane i inteligentne, którego niezwykła staranność wykonania sprawia, że odbiorca chętnie wchodzi w ten osobliwy świat eksperymentu, z którego emanują matematyczna harmonia i estetyczny ład. W żadnym wypadku nie zakłócają ich nawet znaczące ilości linii, płaszczyzn czy kształtów.