Właściwa dla twórczości Żegalskiego jest jego wybitna erudycja w zakresie historii malarstwa i ikonografii. Zręcznie wykorzystuje tradycję i warsztat sztuki dawnej, na potrzeby swojej własnej, nowoczesnej. Zaprzęga dawne wzorce ikonograficzne do współczesnych tematów. Postacie mitologiczno-biblijne zastępuje wyrazistymi bohaterami wyjętymi z ulic miast i swojej wyobraźni, a dawne atrybuty tych pierwszych znakami drogowymi bądź elementami znanymi z popkultury.

W elementach martwych natur, obok cytryn czy owoców granatu, występuje puszka Pepsi. Rumaki podmienia na konie mechaniczne – motocykle, a zbroje na kombinezony i jeansy.

Miejsce subtelnych, kobiecych personifikacji zajęły kobiety wampy, prostytutki, czasem senne muzy…

W efekcie Żegalski zaskakuje widza, prowokuje, a wreszcie i ironizuje.

W latach osiemdziesiątych jego twórczość wpisywała się w nurt tzw. neorealizmu egzystencjalnego, a samego Żegalskiego określano mianem jego czołowego przedstawiciela. I rzeczywiście u Maestro walory estetyczne są jedynie tłem dla rozważań natury psychologicznej.